ARŞ-I ÂLÂ’YA ÖZLEM

Hiçlikten yaratılan bir kul,

özünü ararken göğe bakar.

Bu arayış, bir bilgi değil;

bir secdeyle gelen idraktir.

“Ben kimim?” diye sormaz bu kitap…

“Ben kimde yok oldum da, O’nda var oldum?” diye sorar.

Çünkü özlem, doğduğu yere akar.

Ve ruh, toprağa değil,

Arş’a tutunmak ister.

Bu sayfalar, akılla değil, kalple okunur.

Çünkü akıl hesaplar;

kalp ise teslim olur.

“Arş-ı Âlâ’ya Özlem” bir çağrı değil,

zaten içimizde var olan o sessiz yankının tercümesidir.

Yolu bilen değil,

yol olan konuşur burada.

İşte bu yüzden,

bu kitap bir yazı değil,

bir secdeye dönüşün yazgısıdır.